Στ’ άστρο της Βηθλεέμ
Ω! Συ αστέρι φωτεινό
που στο γαλήνιο ουρανό
λάμπεις των αρχαγγέλων,
σκίσε τα πέπλα της νυκτός
και λάμψε δω στη γη, καθώς
έλαμψες κείνη τη νυχτιά
των γαλανών αγγέλων.
Λάμψε στις σκοτεινές καρδιές
που περπατούν όλο σκυφτές
στο βάρος της οδύνης,
κι όλο τραβούν ψηλαφητά
στης αμαρτίας τα δεσμά,
χωρίς να βρίσκουνε ποτέ
το δρόμο της γαλήνης.
Λάμψε σε σπίτια αλαργινά
που πρόσωπα γυρνούν αχνά
γύρω σ’ ένα κρεβάτι,
που η μέρα πέφτει σκυθρωπή
και τίποτα δεν φτάνει εκεί,
ούτε μια λάμψη ρόδινη
απ’ της αυγής το μάτι.
Κατέβα, λάμψε στις πικρές
τις πολιτείες τις βουβές
και φέρε τη γαλήνη.
Κάνε τα μάτια να υψωθούν
τις νύχτες να προσευχηθούν
και να ζητήσουνε ξανά
την «επί γης ειρήνη».
Ρέα Συλβία
