Περιεχόμενα
Στον ερχομό του χρόνου…
Στον ερχομό ενός καινούργιου χρόνου, συνηθίζουμε όλοι μας να ανταλλάσσουμε διάφορες ευχές. Και η συνήθεια αυτή έχει τυποποιήσει τις ευχές μας, που τις εκσφενδονίζουμε προς διάφορες κατευθύνσεις χωρίς καν να σκεφτόμαστε το περιεχόμενό τους. «Χρόνια πολλά», «καλή χρονιά», «κάθε ευτυχία στον καινούργιο χρόνο» και άλλα παρόμοια αποτελούν τον κανόνα. Βέβαια, πολύ λίγοι σκέφτονται το περιεχόμενο των ευχών που δίνουν, ακόμη μάλιστα λιγότεροι προβληματίζονται πάνω στο περιεχόμενο των ευχών που δέχονται. Με τελικό αποτέλεσμα, η εναλλαγή ευχών να ’χει γίνει κοινωνική συνήθεια, που αν δεν την τηρήσεις σε κοιτούν παράξενα, ενώ αν την τηρήσεις δεν υπάρχει κανένα νόημα σ’ αυτήν.
Εμείς όμως, που εκφράζουμε όχι μόνο την κοινωνική συμβατικότητα, αλλά πολύ περισσότερο την πνευματική πραγματικότητα, νιώθουμε την ανάγκη σήμερα να διατυπώσουμε μια ευχή για τον καινούργιο χρόνο, αν και είναι πολύς ο προβληματισμός μας αν η ευχή αυτή θα πραγματοποιηθεί.
Κοιτώντας προς τα πίσω, στο χρόνο που πέρασε, διαπιστώνει πάρα πολύ εύκολα κανείς ότι ένα ανησυχητικό φαινόμενο που όσο περνά ο καιρός γίνεται και πιο συχνό, είναι ο φανατισμός. Ένας φανατισμός, που δυστυχώ έχει αγγίξει και τα όρια της θρησκείας, με αποτέλεσμα αυτό που λέγεται διεθνώς «φονταμενταλισμός» να είναι σήμερα μια απ’ τις μεγαλύτερες πληγές στο πλαίσιο των ανθρώπων που θρησκεύονται.
Αν κάποιος μας ρωτούσε να διευκρινίσουμε λίγο παραπάνω αυτό τον όρο, θα λέγαμε ότι φονταμενταλισμός δεν είναι μόνο η προσήλωση στις βασικές αρχές της πίστης (γιατί έτσι ισχυρίζονται κάποιοι), αλλά πέρα απ’ αυτό είναι η τυφλή άρνηση σε οποιαδήποτε τροποποίηση ή αλλαγή κάποιων θρησκευτικών αντιλήψεων ή βιωμάτων, ακόμη κι όταν η εξέλιξη της κοινωνίας και της ζωής το επιβάλλει εκ των πραγμάτων.
Εμείς δε θα μπορούσαμε ποτέ να διεκδικήσουμε την πρώτη θέση στις ρηξικέλευθες τομές, ή στις προοδευτικές αντιλήψεις. Τις παρακολουθούμε, βέβαια, από απόσταση όμως, προσπαθώντας χωρίς να είμαστε στην πρωτοπορία, πάντως να μην είμαστε στους ουραγούς.
Το πρόβλημά μας λοιπόν τώρα, καθώς άλλαξε ο χρόνος, είναι ότι τρομάζουμε στην ιδέα πως ο φονταμενταλισμός (που τόσο κυριαρχεί σήμερα σε πολλούς κύκλους στην Αμερική), μήπως λοιπόν απλωθεί και στη χώρα τη δική μας, με αποτέλεσμα η πίστη του Χριστού να γίνει μια τυφλή και άκαμπτη ιδεολογία, χάνοντας όλη τη γλύκα, όλο το νόημα, όλη την ευελιξία που της έχει προσδώσει ο ίδιος ο Χριστός.
Θα προσθέσουμε μάλιστα πως αν το φαινόμενο αυτό, που εμείς το βλέπουμε σαν ένα τρομακτικό κίνδυνο για το άμεσο μέλλον, είναι πραγματικά τέτοιο για τους ανθρώπους κάποιας ηλικίας, ειδικά για τη νεολαία δεν είναι μόνο κίνδυνος, είναι κυριολεκτικά καταστροφή. Ας ευχηθούμε λοιπόν, με τη βοήθεια του Θεού, η καινούργια χρονιά να αποτελέσει ένα πνευματικό σταθμό για πολλούς που ανήκουν στους λυτρωμένους του Χριστού. Ανθρώπους, δηλαδή, που η συνάντησή τους με τον Ιησού Χριστό δεν υπήρξε λεπτομέρεια, που η παρουσία του Χριστού στη ζωή τους έχει σημαδέψει τα πάντα και που η καθημερινή εμπειρία μαζί Του καθορίζει και σημαδεύει το καθημερινό τους περπάτημα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που καλούνται σήμερα να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του Χριστού. Όχι με φανατισμό, όχι σ’ ένα φονταμενταλιστικό υπόστρωμα, αλλά με ευελιξία, με επίγνωση, με προσευχή, με καθημερινή εξάρτηση απ’ το Λυτρωτή τους, έτσι ώστε να δίνεται μια όμορφη κι ευλογημένη μαρτυρία στ’ όνομα του Χριστού.
Θα θυμίσουμε κλείνοντας, ότι στο όνομα του Χριστού, δυστυχώς, έχουν γίνει «σημεία και τέρατα» στο παρελθόν. Και πόλεμοι, και καταστροφές και σφαγές και ένα σωρό άλλα τρισάθλια φαινόμενα, που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πίστη του Χριστού. Σήμερα, που η ζωή έχει τόσο προχωρήσει, είναι καιρός οι πιστοί του Χριστού να κάνουν τη διάκριση. Και να σταθούν από κείνη την πλευρά, που η συμπεριφορά τους αν δεν αποτελεί τιμή, πάντως να μην αποτελεί δυσφήμιση για το όνομα και την πίστη του Χριστού.
Με αδελφική αγάπη….
6/1/2017
Χριστούγεννα...
Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο, χαρούμενο, φωτεινό. Τα φωτάκια πάνω του κόκκινα, κίτρινα, μπλε. Η ατμόσφαιρα γιορτινή, φορτισμένη, με αίσθηση προσμονής κάποιου ασυνήθιστου γεγονότος. Αυτό είναι το συνηθισμένο πλαίσιο, που μέσα σε κείνο ζούμε την προ-χριστουγεννιάτικη περίοδο. Ένα άθροισμα ημερών, που προχωράει όλο και πιο πολύ προς τα πίσω και που σχεδόν όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να γεμίσουν με στοιχεία που θα προσθέσουν στη χαρά, στην αναμονή, στην προσδοκία. Για να σβήσουν και να διαψευσθούν όλα αυτά, μόλις περάσει η μεγάλη γιορτή και η καθημερινότητα ξανάρθει αδυσώπητη να μας πνίξει.
Το περίεργο είναι πως σ’ ολόκληρο κυριολεκτικά τον κόσμο, τα παραπάνω συμβαίνουν όλο και πιο συχνά, όλο και πιο έντονα. Ακόμα και σε χώρες που με κανένα τρόπο δε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «Χριστιανικές», τα φαινόμενα αυτά δεν είναι ούτε σπάνια, ούτε ξεχασμένα. Σήμερα πια, η γιορτή των Χριστουγέννων έχει εγκατασταθεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο και, στην πραγματικότητα, είναι ένας σταθμός καταναλωτικής εκρήξεως. Κυριολεκτικά «ό,τι τραβάει η καρδιά του ανθρώπου» στη διάθεση όλων μας. Και εδώ και αλλού. Και στον τόπο μας και έξω απ’ αυτόν. Σε μια «παγκοσμιοποίηση» που είναι πραγματικά εκπληκτική. Ίσως, και απροσδόκητη. Που αποτελεί όμως πια γεγονός.
Βέβαια, το ερώτημα που απομένει είναι ποιο είναι το πνευματικό νόημα όλων των παραπάνω. Κι αυτό το νόημα δυστυχώς, είναι όλο και πιο ξεχασμένο, όλο και πιο μακρινό. Αν κάτσει κανείς κάτω και σκεφτεί πώς άρχισε αυτή η γιορτή και πώς έφτασε να είναι σήμερα, καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά ότι ο μεγάλος απών στη δική Του γιορτή είναι ο Χριστός. Ψάλλουμε για Κείνον, γιορτάζουμε Εκείνον, στολίζουμε για Κείνον και όμως, στη σκέψη και την καρδιά μας, τις πιο πολλές φορές, είναι εξαφανισμένος. Τα ίχνη Του παντού ορατά, η μορφή του ξεχασμένη. Το μεγάλο δράμα της σημερινής πολιτισμένης ανθρωπότητας.
Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, η διαπίστωση αυτή δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε και πρωτότυπη. Δε χρειάζεται να είναι κανείς πολύ προσεκτικός ή παρατηρητικός, για να καταλάβει πως η γιορτή των Χριστουγέννων σήμερα έχει χάσει όλο το πνευματικό της νόημα. Πιθανότατα, εκείνοι που την καθιέρωσαν στην αρχή, είχαν στη σκέψη τους να δημιουργήσουν κάποια ευκαιρία για να επικεντρωθεί η σκέψη όλων στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Για να υπάρξουν άνθρωποι που θα σκεφτούν, τα ζυγίσουν τα πράγματα, θα πλησιάσουν στη φάτνη του Χριστού και σαν εκείνους τους παλιούς τους μάγους και τους ποιμένες, θα προσκυνήσουν το μεγάλο Λυτρωτή. Όπως όμως γίνεται σε πολλά πράγματα σ’ αυτό τον κόσμο, χάσαμε την εσωτερικότητα και μας έμεινε το εξωτερικό. Κρατήσαμε όλα αυτά που «κτυπούν» στα μάτια και μας διέφυγε απ’ την προσοχή μας το μήνυμα το πνευματικό. Γι’ αυτό και σήμερα τα Χριστούγεννα είναι μια εκδήλωση κυριότατα κοσμική, με συμμετοχή όλων των ανθρώπων, ακόμη κι εκείνων που τ’ όνομα του Ιησού Χριστού όχι μόνο τους είναι άγνωστο, αλλά και δεν σημαίνει τίποτε γι’ αυτούς. Κι όμως, τα Χριστούγεννα είναι γιορτή όπου συμμετέχουν, με πολλή προθυμία και προσδοκία, έστω σαν μια αλλαγή απ’ την καθημερινότητα.
Ο φόβος ο δικός μου, όμως, είναι φέτος κάποιος άλλος. Φοβάμαι, δηλαδή, μήπως και η γνήσια, η πραγματική Εκκλησία του Χριστού έχει κουραστεί. Μήπως, δηλαδή, ακόμη και οι γνήσιοι πιστοί Του μπήκαν στη ρουτίνα και στον εθισμό των Χριστουγέννων, χάνοντας το βαθύτερο νόημα και ακολουθώντας το γενικό ρεύμα της τυποποίησης. Συνάξεις Χριστουγεννιάτικες που είναι τυποποιημένες, κηρύγματα που δεν έχουν να πουν κάτι καινούργιο, ύμνοι που αναφέρονται σε κάτι περασμένο – όλα αυτά αποτελούν το «πνευματικό» σκηνικό των Χριστουγέννων. Και μοιάζει σαν η Εκκλησία του Χριστού να κινδυνεύει κι εκείνη να πέσει στο ίδιο κλίμα και να βιώσει την ίδια ατμόσφαιρα, όπως και οι άνθρωποι που είναι τελείως ξένοι για τον Ιησού Χριστό.
Μήπως έφτασε η στιγμή να κάτσουμε κάτω και να ξανασκεφτούμε τα πράγματα απ’ την αρχή; Μήπως χρειάζεται ένας πυρήνας πιστών ανθρώπων, να χαράξει «τον άλλο δρόμο»; Όχι μόνο ύμνους, όχι μόνο Χριστουγεννιάτικα δέντρα, όχι μόνο γιορτές και ενθουσιασμούς, αλλά και ψυχική ανάταση και κοινωνία με το Λυτρωτή και προσευχή.
Αυτό το τελευταίο στοιχείο της προσευχής, που για κείνο μιλάμε τόσο πολύ και το εφαρμόζουμε τόσο λίγο, δεν αποκλείεται καθόλου να αποτελεί το κλειδί στην όλη υπόθεση. Βλέπετε, οι πιο πολλοί μας προσευχόμαστε όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Η προσευχή όμως δεν δόθηκε απ’ τον Θεό μόνο για τα παραπάνω. Ίσως και γι’ αυτά, όχι όμως μόνο γι’ αυτά. Η προσευχή είναι το δώρο του Θεού στους δικούς Του που συνδέει τη γη με τον ουρανό. Μ’ ένα στοιχείο μυστηριακό, υπερφυσικό, που οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν καλέσει στην καρδιά τους το Λυτρωτή Χριστό, δεν μπορούν ούτε να το καταλάβουν, ούτε να το συναισθανθούν.
Μήπως τα φετινά Χριστούγεννα πρέπει να ’ναι Χριστούγεννα προσευχής; Ακόμη απλούστερα, Χριστούγεννα κοινωνίας με το Λυτρωτή και μάλιστα σ’ ένα κλίμα καθαρά προσωπικό και πνευματικό; Να μερικά ερωτήματα που αξίζει φέτος, έστω και λιγάκι να τα σκεφτούμε. Και φυσικά, όχι μόνο να τα σκεφτούμε…
Με αδελφική αγάπη….
25/12/2016
