Κυριακή 28.4.2017
«Εσείς είστε το αλάτι της γης. Αν, όμως, το αλάτι διαφθαρεί, με τι θα αλατιστεί;»
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 5:13
Τα λόγια αυτά τα είπε ο Χριστός στην περίφημη «επί τους όρους ομιλία» του, όπως έμεινε στην ιστορία, και φυσικά την κατέγραψε με την έμπνευση του Θεού ο Ευαγγελιστής Ματθαίος.
Ο Χριστός απευθύνεται στους δικούς του, και τους θυμίζει πως αυτοί είναι το αλάτι πάνω στη γη, μέσα στον κόσμο, στην καθημερινότητα. Προσέχοντας λίγο περισσότερο τα λόγια του Χριστού, μπορούμε να βγάλουμε τρία συμπεράσματα.
- Η αποκλειστικότητα
Μόνο εσείς είσθε το αλάτι, και αν το αλάτι «διαφθαρεί», αν δηλαδή παύσετε να είστε αλάτι, τότε στη γη αλάτι δεν θα υπάρχει. - Η αντισηπτικότητα
Μια από τις βασικές ιδιότητές του: προλαβαίνει τη σήψη. - Η νοστιμιά
Το αλάτι νοστιμίζει και το καταλαβαίνεις πολύ καλά όταν είσαι αναγκασμένος να φας ένα ανάλατο φαγητό.
Ένα μήνυμα τόσο σύγχρονο και αναγκαίο για τον χριστιανό της εποχής μας, που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάει ότι είναι το αλάτι στην οικογένειά του, στην εργασία του, στην κοινωνία και τολμώ να πω και στην εκκλησία του…
Κυριακή 26.3.2017
«Όστις δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεόν· διότι ο Θεός είναι αγάπη.»
Α' Ιωάννη 4:8
Όποιος δεν αγαπά, δεν γνώρισε τον Θεό. Διότι ο Θεός, όχι απλά αγαπά, αλλά είναι αγάπη. Εδώ ο Απόστολος Ιωάννης καταθέτει την προσωπική του πείρα στους αποδέκτες της επιστολής του και, φυσικά, σ’ εμάς.
Ο ίδιος θυμάται πως στο ξεκίνημα της μαθητικής του ζωής δίπλα στο δάσκαλό του, τον Ιησού Χριστό, δεν είχε και πολλή σχέση με την αγάπη του Χριστού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο το περιστατικό που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, που, κατά τη διήγησή του, όταν δεν τους επέτρεψαν οι Σαμαρείτες να περάσουν μέσα από τη Σαμάρεια, επειδή κατάλαβαν πως θα πήγαιναν στην Ιερουσαλήμ, ο Ιωάννης μαζί με τον αδελφό του, τον Ιάκωβο, πρότειναν στον Ιησού να ζητήσει να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να αφανίσει όλους εκείνους που τόλμησαν να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο τους, όπως έκανε και ο Ηλίας (στήριξαν μάλιστα στις γραφές την πρότασή τους). Φυσικά, ο Κύριος, ο Υιός του Θεού, που είναι αγάπη, τους είπε: «Δεν ήλθα για να απωλέσω ανθρώπους αλλά για να σώσω».
Περνώντας ο καιρός και γνωρίζοντας τον Υιό του Θεού, ο Ιωάννης γράφει τα παρακάτω λόγια: «Όποιος δεν αγαπά, όπως εγώ κάποτε, δεν γνώρισε τον Θεό, γιατί πάρα πολύ απλά, ο Θεός είναι αγάπη».
Κυριακή 26.2.2017
«Άρα, λοιπόν, αδελφοί, είμαστε χρεώστες.»
Προς Ρωμαίους 8:11
Σαν πλάσματα του Θεού, είμαστε όλοι χρεώστες σ’ Αυτόν: να Τον υπακούμε με όλο το σώμα μας, την ψυχή μας, και τη δύναμή μας. Αδιαφορώντας για τις εντολές Του, όπως όλοι έχουμε κάνει, είμαστε χρεώστες στη δικαιοσύνη Του, και Του οφείλουμε ένα τεράστιο ποσό που δεν μπορούμε να τα ξεπληρώσουμε.
Για τους Χριστιανούς όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν οφείλουν τίποτα στη δικαιοσύνη του Θεού, επειδή ο Χριστός πλήρωσε το χρέος που όφειλαν οι δικοί Του. Γι’ αυτό οι πιστοί οφείλουν πάρα πολλά στην αγάπη. Είμαι χρεώστης στη χάρη και στο έλεος του Θεού, όχι όμως και στη δικαιοσύνη Του, επειδή δε θα με κατηγορήσει ποτέ για το χρέος μου που έχει ήδη πληρωθεί.
Ο Χριστός είπε: «Τετέλεσται!» και μ’ αυτό εννοούσε ότι αυτά που χρωστούσαν οι δικοί Του σβήστηκαν για πάντα από το βιβλίο των οφειλών. Ο Χριστός ικανοποίησε τη θεϊκή δικαιοσύνη. Το χρέος πληρώθηκε, το χειρόγραφο καρφώθηκε στο σταυρό, η απόδειξη δόθηκε, και δεν είμαστε πλέον χρεώστες στη δικαιοσύνη του Θεού. Μα τότε, επειδή δεν είμαστε χρεώστες στον Κύριο μ’ αυτή την έννοια, γινόμαστε δέκα φορές περισσότερο χρεώστες στον Θεό, απ’ ότι αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα.
Χριστιανέ, στάσου και συλλογίσου για ένα λεπτό. Πόσα χρωστάς στη θεϊκή υπέρτατη εξουσία! Πόσο πολλά χρωστάς στην αφιλοκερδή αγάπη Του, που έδειξε δίνοντας τον Υιό Του για να πεθάνει για σένα. Αναλογίσου πόσο πολλά χρωστάς στη γεμάτη χάρη συγχώρηση, που αν και Τον πρόσβαλες χιλιάδες φορές, Εκείνος εξακολουθεί να σε αγαπάει με άπειρη αγάπη, όπως πάντα. Αναλογίσου πόσο πολλά χρωστάς στη δύναμή του, πώς σε τράβηξε από το θάνατο που έφερε η αμαρτία στη ζωή σου, πώς διαφύλαξε την πνευματική σου ζωή, πώς σε φύλαξε από το πέσιμο, και πώς, αν και χιλιάδες εχθροί έστησαν ενέδρα στο μονοπάτι σου, τα κατάφερες να μείνεις σταθερός στην πορεία σου. Αναλογίσου τι χρωστάς στη σταθερότητά Του. Αν κι εσύ έχεις αλλάξει χιλιάδες φορές, Εκείνος δεν έχει αλλάξει ούτε μία φορά.
Είσαι, λοιπόν, βαθύτατα χρεώστης σε όλα τα χαρακτηριστικά του Θεού. Στον Θεό χρεωστάς τον εαυτό σου, και όλα όσα έχεις – «λοιπόν, αδελφοί, … να παραστήσετε τα σώματά σας ως θυσία ζωντανή, …η οποία είναι η λογική σας λατρεία» (Ρωμ. 12:1).
Κυριακή 5.2.2017
«Και λέγει προς αυτούς, Έλθετε οπίσω μου, και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων. Οι δε, αφήσαντες ευθύς τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτόν.»
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 4:19-20
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, στα εδάφια αυτά, μας διηγείται ένα θαυμάσιο περιστατικό από το ξεκίνημα της επίγειας διακονίας του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Κύριος βρίσκεται στη θάλασσα της Γαλιλαίας, όπου συναντά δύο αδέλφια, τον Πέτρο και τον Ανδρέα, ψαράδες, να ρίχνουν τα δίχτυα τους. Έμοιαζε γι’ αυτούς μια συνηθισμένη μέρα, που λίγο ή πολύ γνώριζαν την εξέλιξή της. Παρ’ όλ’ αυτά ήταν μια ιστορική μέρα γι’ αυτούς. Μια μέρα που θα σημάδευε τη ζωή τους για πάντα. Τους συνάντησε ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, και τους απηύθυνε μια θαυμαστή πρόσκληση με αιώνιες και ένδοξες προεκτάσεις.
«Έλθετε οπίσω μου… και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων.» Αν προσέξουμε την πρόσκληση, αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο ανήκει σ’ αυτούς, στον Πέτρο και στον Ανδρέα. Το δεύτερο ανήκει στον ίδιο το Χριστό.
Η ανταπόκρισή τους ήταν ακαριαία. Γράφει ο Ματθαίος: «Αφήσαντες ευθύς τα δίχτυα…» Άφησαν αυτά που κρατούσαν και «ηκολούθησαν Αυτόν». Μια πράξη εμπιστοσύνης, ΠΙΣΤΗΣ. Και η ανταπόκριση του Κυρίου θαυμαστή και αιώνια. Τους έκανε, τον Πέτρο και τον Ανδρέα, δυο απλούς ψαράδες, δύο από τους δώδεκα Αποστόλους Του.
Από τότε μέχρι και σήμερα, ο Κύριος συναντά απλούς ανθρώπους μέσα στην καθημερινότητά τους και τους κάνει μνημεία της Χάρης Του.
Κυριακή 22.1.2017
«Καθώς λοιπόν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ περιπατείτε.»
Επιστολή προς Κολοσσαείς 2:6
Την προτροπή αυτή ο Απόστολος Παύλος την απευθύνει στους Χριστιανούς, τους Πιστούς του Χριστού, τους Αγίους, που βρίσκονται στις Κολοσσαίς. Καθώς παρατηρούμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου διαπιστώνουμε δύο πράγματα:
- Τους θυμίζει πώς έγιναν Χριστιανοί, και είναι τώρα Άγιοι του Θεού, επειδή δηλαδή κάποια χρονική στιγμή παρέλαβαν τον Χριστό στη ζωή τους, που μέχρι τότε δεν Τον είχαν.
- Σαν Χριστιανοί πλέον πρέπει ο καθημερινός τους βηματισμός να είναι συντονισμένος με εκείνον του Χριστού.
Και σήμερα ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στο σύγχρονο άνθρωπο λέει ακριβώς τα ίδια. Δηλαδή σ’ εκείνους που δεν είναι Χριστιανοί, τους λέει ότι μπορούν να γίνουν αν πιστέψουν στο πρόσωπο και το έργο του Χριστού και Τον παραλάβουν στη ζωή τους. Σ’ αυτούς δε που το έχουν ήδη κάνει, να προσέχουν η ζωή τους να μοιάζει του Χριστού, πράγμα που μπορούν να καταφέρουν αν μένουν προσκολλημένοι σ’ Εκείνον και τις εντολές Του.
Κυριακή 15.1.2017
«Ο Θεός είναι πνεύμα και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» Ευαγγέλιο Ιωάννη 4:24
Το παραπάνω χωρίο είναι η απάντηση του Χριστού στο ερώτημα της Σαμαρείτισσας, με την οποία είχε έναν αποκαλυπτικό διάλογο. Όταν η γυναίκα υποψιάστηκε ότι ήταν προφήτης, σκέφτηκε ότι επιτέλους θα έπαιρνε απάντηση σ’ ένα ερώτημα που απασχολούσε την ίδια και το λαό της, και γι’ αυτό Τον ρώτησε: Οι Πατέρες μας μάς έλεγαν πως σ’ αυτό το βουνό πρέπει να πηγαίνουμε για να προσκυνούμε τον Θεό, ενώ εσείς λέτε πως αυτό πρέπει να το κάνουμε στην Ιερουσαλήμ. Ποιο είναι το σωστό; Και η απάντηση του Χριστού: Έρχεται ώρα (από δω και πέρα) αν κάποιος θέλει να προσκυνήσει τον Θεό, δε χρειάζεται να πάει ούτε στο όρος αυτό, ούτε στην Ιερουσαλήμ. Διότι ο Θεός είναι πνεύμα και αυτοί που θέλουν να Τον προσκυνούν, μπορούν να το κάνουν οπουδήποτε, αρκεί να Τον προσκυνούν αληθινά.
Το ίδιο ακριβώς απαντά και σήμερα σε όλους αυτούς που αναρωτιούνται πού να προσκυνούν, πού να λατρεύουν τον Θεό. Σε ποιο μέρος, σε ποια εκκλησία… με ποια στάση…
Για τον Θεό αυτό που μετράει είναι να προσκυνούμε μόνο Εκείνον, με το μυαλό μας και με το πνεύμα μας. Οπουδήποτε. Αληθινά και όχι γιατί κάποιοι κανόνες, εκκλησιαστικοί ή κοινωνικοί, μας υποχρεώνουν να το κάνουμε.
